มิใช่ดนตรี

คนที่แวะเวียนไปที่บ้านข้าพเจ้าบ่อยๆ มักรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง สิ่งที่น่าจะมี ข้าพเจ้าล้วนมีเกือบจะครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว ขาดก็แต่เพียงเครื่องเสียง กระทั่งเครื่องบันทึกเสียงสภาพแย่ที่สุดสักเครื่องก็ยังไม่มี

ไม่มีเครื่องเสียงก็ย่อมไม่มีเสียงดนตรีอย่างแน่นอน

"ทำไมท่านจึงไม่ชอบดนตรี?" ใครๆ ต่างคิดว่าคนที่ไม่ชอบดนตรีทั่วไปแล้ว มักเป็นคนไร้วัฒนธนรรมหรือเป็นคนหูหนวก



พูดถึงวัฒนธรรม จะมากจะน้อยข้าพเจ้าก็ยังมีอยู่บ้าง แต่ข้าพเจ้าไม่อาจจะรับดนตรีได้ เพราะว่าสำหรับข้าพเจ้าแล้ว ดนตรีกลับมิใช่ดนตรีแต่คือความเจ็บปวดอย่างหนึ่ง

"บาดแผลบนร่างกายของคน อาจจะมีนับร้อยรับพันแห่ง รอยแผลในหัวใจกลับมีอยู่เพียงรอยเดียว" นี่คือสิ่งที่ข้าพเจ้าได้เคยเขียนไว้ เพราะว่าข้าพเจ้าเข้าใจมันอย่างลึกซึ้ง

รอยมีดบนร่างกายของข้าพเจ้านับจำนวนไม่ถ้วน ทุกๆ รอยบาดอยู่ในที่แตกต่างกัน ไม่มีใครที่จะเอาดาบฟันไปที่รอยบาดแผลเดิม

แต่ว่ารอยแผลในหัวใจกลับมิได้เป็นเช่นนั้น ทุกดาบล้วนสามารถฟันลงที่ตำแหน่งเดียวกันได้ ไม่มีดาบใดที่ตั้งใจฟันลงที่ตำแหน่งนั้น เป็นเพียงเพราะที่ตรงนั้นประจวบเหมาะกับเป็นที่ที่ถูกฟันได้ง่ายที่สุด แม้เขาไม่คิดว่าจะฟันให้ถูกตำแหน่งนี้ก็ไม่ได้

เพราะว่าที่ตรงนั้นคือส่วนที่เปราะบางที่สุด ถูกทำร้ายได้ง่ายที่สุด แม้ปากแผลของท่านจะปิดแล้ว แต่เพียงหวนคิดกลับไป มันก็จะปรากฎอาการขึ้นใหม่ในทันที

ข้าพเจ้ากลัวเสียงดนตรี มันมักทำให้ข้าพเจ้าคิดถึงเรื่องที่ไม่ควรจะคิดถึงเสมอ

มันมักทำให้ปากแผลของข้าพเจ้า อาการกำเริบอีกเสมอ

-----------------------------------------------------------------------------------------------

ส่วนหนึ่งจากหนังสือ เดียวดายใต้เงาจันทร์ โก้วเล้ง : รำพัน - เรื่องรอง รุ่งรัศมี เรียงเรียง

 เดียวดายใต้เงาจันทร์

ฝากเพจซักนิด อิอิ โก้วเล้งรำพัน


คมว่ะ อ่านแล้วคิดถึงเพลงนี้อ่ะ